“VIOLENCE IS A SMOKING GUN

We denken te leven in een wereld die extreem ontwikkeld is, omringd door steeds vernieuwende technologie en verbeteringen in wetenschap, maar tot nu toe zijn we nog steeds niet in staat geweest om sociale en culturele basisproblemen toe doen verdwijnen, zoals geweld.

We zijn op een punt gekomen waarop we denken (en zelfs gewoon aanvaarden) dat geweld een mogelijke manier is om conflicten op te lossen, een oplossing om ons te beschermen tegen onze “vijanden” en angsten. Op veel plekken in de wereld is geweld zelfs een natuurlijke vorm van overleven geworden. Om te overleven, zijn mensen quasi verplicht een manier te vinden om met een overdaad aan (extreem) geweld te leven.

Maar ook wij, hier, zijn als het ware gewoon geraakt aan geweld, en op verschillende momenten, is het een deel worden van ons dagdagelijks leven.
Nieuwsberichten en informatie verschijnen in een oogopslag op de beeldschermen van onze vele draagbare toestellen. Vaak kunnen we zelfs in real-time, de meest afgrijselijke en heftige beelden van onze werkelijkheid zien. Zo echt dat het onwerkelijk lijkt.

Maar lijden we daar nog onder? Zijn we nog wel echt geschokt of aangedaan of ontroert?

We bekijken het afstandelijk, met verkilde emoties, om onszelf te beschermen, maar nog vaker hebben we zoiets al eens gezien en lijkt het geweld iets wat we al kennen. Het raakt ons niet meer, we vinden het normaal dat zulke dingen gebeuren in een wereld. We bekijken het als een feit, volgens de regels van de verslaggeving. De schokkende beelden lijken wel bedoeld als een bekrachtiging van de “echtheid” van de informatie. Consumeren we het geweld te makkelijk? Of wordt het te vaak met geweld elke dag voor ons uitgesmeerd in de media en op straat? En zijn wij te veel vertrouwd met agressie en geweld?

Is er geen enkele mogelijkheid om ons kijkgedrag te veranderen?
Of zijn we ‘verslaafd’ geraakt aan geweld?

En als dat zo is, is er een remedie, een nieuwe behandeling?”

Sara Sampelayo