[NL] Elastic Habitat onderzoekt het imaginaire, onzichtbare of speculatieve lichaam. De bezoekers worden in een immersieve installatie uitgenodigd om textiele sculpturen te activeren.
Deze textiele sculpturen zijn gebaseerd op beschrijvingen van de innerlijke leefwerelden, imaginaire en gevoelde lichamen van verschillende individuen. Tijdens één op één sessies met Helena Dietrich werden de omvang, de textuur, de geluiden, het gewicht, het gevoel en de functies van hun imaginaire lichaam verkent en neergeschreven. Deze intrigerende gedetailleerde vormelijke beschrijvingen worden vervolgens met designer Janneke Raaphorst vertaalt naar een materiële realiteit en omgezet naar zogenoemde textiellichamen.
Door deze textiellichamen te dragen kruip je letterlijk onder de huid van een ander, waardoor de grenzen tussen de eigen binnen- en buitenkant vervagen. De verrassende interactie die hieruit ontstaat provoceert een bevraging van de eigen lichaam en identiteit.  Dit “uitrekken van het zelf” stuurt aan op een veranderingsproces van binnenuit naar buiten toe, waardoor een andere lichaamservaring mogelijk wordt, die ons op zijn beurt er toe aanzet anders in de wereld te staan.
Die interpersoonlijke dialoog die ontstaat door de waarneming van zijn eigen imaginaire lichaam en die van de ander creëert een soort hybride, collectief lichaam. De relatie tussen de onzichtbare en de materiële wereld wordt hier letterlijk voelbaar.

[EN] Elastic Habitat investigates the imaginary, invisible or speculative body. Visitors are invited to activate textile sculptures in an immersive installation.
These textile sculptures are based on descriptions of the inner worlds, imaginary and felt bodies of different individuals. During one-on-one sessions with Helena Dietrich, the size, texture, sounds, weight, feel and functions of their imaginary bodies were explored and written down. These intriguing detailed descriptions of form are then translated into a material reality with designer Janneke Raaphorst and transformed into so-called textile bodies.
By wearing these textile bodies, you literally get under someone else’s skin, thereby blurring the boundaries between your own inside and outside. The surprising interaction that results provokes a questioning of one’s own body and identity.  This “stretching of the self” directs a process of change from the inside out, allowing for a different body experience, which in turn prompts us to view the world differently. This interpersonal dialogue that arises through the perception of one’s own imaginary body and that of the other creates a kind of hybrid, collective body. The relationship between the invisible and the material world becomes literally tangible here.